Een Erodium-ontdekkingsreis in Spanje (1)

Voor mij is het belangrijk geweest deze plant te vinden omdat de E. celtibericum een tijdje als E. petraeum  maar ook als  E. foetidum door het leven is gegaan. Deze plant lijkt helemaal niet op de  E. patreaum  zoals ik die in de literatuur had gevonden, maar waarvan ik al geruime tijd weet dat deze naam niet geldig is. Het is heel lastig te achterhalen welke soort ooit E. petreaum werd genoemd. Lang heb ik gedacht dat E. petraeum een zwarte vlek moest hebben omdat ik in sommige flora’s die aanwijzing heb gevonden. Het is duidelijk dat dat bij E. celtibericum niet het geval is. Wat is dán de herkomst van E. petraeum die in de wereld van kwekers en tuinliefhebbers bekend is? Zal ik tijdens deze reis er achter komen hoe de vork in de steel zit?

Enkele dagen later ga ik naar Puerto di Cabigordo, nóg een vindplaats van E. celtibericum. Deze exemplaren zien er heel anders uit dan die ik in de S.ra de Javalambre heb gevonden. Ik vind zeker drie verschillend geaderde bloemen (zie foto 3). Ik moet snel foto’s maken want de eerste regendruppels dienen zich al aan.

De ontdekkingsreis naar de Spaanse Erodiums begint spannend te worden.

 

Erodium glandulosum
Het is wederom regenachtig als ik zoek naar E. glandulosum. Ondanks het slechte weer kom ik aardig in de stemming als ik prachtige Orchideeën en Kievietsbloemen zie.
Bij een bergpas vind ik wat ik zoek: E. glandulosum. De verspreiding van deze soort is in de bergen van Cantabrië, in Noord Spanje bij de Atlantische Oceaan.

Foto 4. Erodium glandulosum. © D. van Assum, 2002
Foto 4. Erodium glandulosum.
© D. van Assum, 2002

Waar ik sta is de meest zuidelijke vindplaats. Ze groeien op een gebied van niet meer dan 5-10 m2. Het was mistig en we konden niet meer vinden. Jaren later ben ik weer op deze plaats geweest en toen heb een hele grote populatie aangetroffen. Achter de struiken als het ware. Maar deze kleine populatie langs de weg is zo weer uit je ooghoek verdwenen als je er langs rijdt. Op rotsen, in spleten, met maar weinig houvast, houdt E. glandulosum zich staande. En hoe! Ik zie grote pollen uitbundig bloeiende planten, veilig uit de buurt van plukgrage vingers. Het is erg moeilijk mooie foto’s te maken, er staat te veel wind en het is eigenlijk te donker. Maar mijn dag kan niet meer stuk ondanks dat het slecht weer is.

Gedurende de hele reis vind ik drie plekken waar E. glandulosum groeit, en de bloem variatie per locatie is groot. De bovenste bloemblaadjes zijn meestal donker roze, met een honingmerk dat soms bijna zwart gekleurd is. De onderste drie bloemblaadjes zijn vaak lichter van kleur. Maar hier vind ik ook een vorm met een grote donkere honingmerk en verder witte bloemblaadjes

E. petraeum ssp. glandulosum is een verouderde naam voor deze soort. Als ik op internet naar E. petraeum zoek kom ik sites tegen waar de meeste afbeeldingen erg lijken op E. glandulosum.

Heb ik, nu ik E. glandulosum in het “echt” heb gezien, dan eindelijk door hoe het zit met de naam  E. petraeum? Ergens heeft iemand een verkeerde beslissing genomen toen een plant moest worden gedetermineerd. En velen hebben deze vergissing overgenomen.

Voor wie het exacte verhaal over de naam- en soortverwarring wil weten verwijs ik naar deze site waar ik uitleg hoe G.G. Guittonneau het een en ander heeft uitgezocht.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.