Een jaar of wat geleden kreeg een van onze leden van een familielid dat altijd op zoek is naar bijzondere planten, een geranium met de naam moupinense. Hij had de plant opgekweekt uit zaad afkomstig van de Chinese kwekerij Chen Yi. De plant was ongeveer 30 cm hoog, de vrij kleine bloemen met teruggeslagen bloemblaadjes waren crème met rood. “In ‘Hardy Geraniums’ van Peter F. Yeo kon ik er niets over vinden”, aldus ons lid, “wèl o.a. op www.efloras.com, maar de tekening en beschrijving van deze plant kwamen absoluut niet overeen met de plant die ik had”.
De foto’s en beschrijving werden gestuurd naar Andrew Norton en David X. Victor van de Britse Geraniaceae Group, met de vraagstelling of zij deze geranium kenden en er een naam aan konden geven. Ons lid veronderstelde zelf dat de plant in de Refractum-groep hoort, hij lijkt namelijk op G. sinense.
David Victor meldde in The Geraniaceae Group News – Winter 2010 dat hij ook al vragen had gehad over een plant die helemaal aan dezelfde beschrijving voldeed; ook die kwam oorspronkelijk van Chen Yi Kwekerij. Een kwekerij waarvan het altijd de moeite waard schijnt te zijn geraniumplanten te kopen; hij is er zeker van dat ze alle moeite doen hun planten te identificeren. Het is een groot land, waardoor er alle kans is dat er nieuwe vormen of zelfs onbeschreven species kunnen verschijnen die ze een naam geven die het best passend lijkt.
David Victor sloot de naam G. moupinense uit, want dat is een geranium met vertakkende wortelstok waarvan het blad lijkt op dat van G. strictipes (Yeo plate 42, 2e ed.), en die een lichtrozepaarse bloem heeft met een doorsnede van 4 cm, en geen teruggeslagen bloemblaadjes. Deze wordt ingedeeld in subgenus Robertium, sectie Polyantha.
Richard Clifton en David Victor kwamen tot de conclusie dat het bij de plant van ons lid gaat om een bijzondere vorm van G. delavayi, en niet zoals ze zelf dacht, G. sinense. Er is een grote groep van geraniumspecies uit de ‘China regio’ met teruggeslagen bloemblaadjes en een typisch vreemde ‘snavel’ van meeldraden en stempel.
Deze ‘snavel’ en de bloemkleuren en -geuren (hoewel de laatste voor de mens niet waarneembaar zijn) trekken de bestuivers – wespen – die op de ‘snavel’ landen. Wespen zijn er absoluut niet afkerig van om af en toe een teugje honing te nemen, hetgeen voert naar de nectar-afscheidende klieren. Deze nectarklieren zitten bij G. sinense in een kring rond de basis van de bloemblaadjes, bij G. delavayi afzonderlijk. Deze klieren zijn een van de weinige duidelijke kenmerken waardoor deze species kan worden onderscheiden.
Ons lid vervolgt: “David Victor merkte verder op dat de meeldraadbundel en de helmknoppen heel duidelijk overeenkomen met die van G. pogonanthum, maar die heeft aparte lange rechte dekbladen aan de basis van de bloemstelen, en gemarmerd blad. De bloemkleur van ‘mijn’ G. delavayi vond hij bijzonder”.
“Meer gegevens over de plantvorm zijn welkom, maar G. delavayi is, denk ik, op het moment de beste identificatie, en ik ben via internet in contact met verschillende kwekers over deze plant”, zo besluit David Victor.
Van nature komt G. delavayi voor in China (Sichuan), op 2200-3300 m hoogte, in grasland en struikgewas. Het blad is verdeeld in vijf segmenten; het blad aan de stengels is verdeeld in drie segmenten. De bloemblaadjes zijn teruggeslagen als bij G. sinense, donkerroze-rood, bloeitijd mei-juni. Aan de bloemstengels ontstaat soms het begin van nieuwe plantjes: door ‘afleggen’ lukt het soms om nieuwe stekken te kweken, zoals bij aardbeiplanten. Beter is om uit zaad te vermeerderen. Verlangt enigszins vochtige, goed gedraineerde, humusrijke grond in de halfschaduw.
Wie nog wat dieper in dit onderwerp wil duiken: zie ‘Group News’ Winter 2010/11 van de Britse Geraniaceae Group, blz. 20 en 21.
copyrighted